Przychód z dzierżawy znaku towarowego – jakie źródło przychodu

Oczywista zdecydowana większość interpretacji podatkowych wydanych w tych sprawach pozostaje niekorzystna i nakazuje podatnikom – osobom fizycznym – opodatkowanie tych przychodów jako przychodów z praw majątkowych, tj. na podstawie art. 10 ust. 1 pkt. 7) u.p.d.f. w zw. z art. 18 u.p.d.f. tj. wg skali podatkowej.

Dlatego też z pewnym entuzjazmem rozpoczęłam lekturę znalezionej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 czerwca 2014 r. – IPTPB1/415-777/12-4/14-S/MD – gdzie na wstępie pojawiło się pożądane przez wszystkich podatkowców sformułowanie, że „stanowisko podatnika (…) jest prawidłowe”. A nuż bowiem coś się zmieniło na lepsze i organy zmieniły swoje dotychczasowe poglądy….

W trakcie lektury interpretacji okazało się, że pozytywne stanowisko w tym zakresie wyraził WSA w Lublinie w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Lu 711/13, a wyrok ten na szczęście dla podatnika uprawomocnił się i w ten sposób organ został zmuszony do potwierdzenia słuszności koncepcji podatnika. Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że:

• „Organ błędnie przyjmuje, że w takiej sytuacji mamy do czynienia ze źródłem przychodu z prawa majątkowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Otóż zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Źródłem przychodu jest m.in. umowa dzierżawy oraz inne umowy o podobnym charakterze. W tym unormowaniu ustawodawca nie wspomina czy ma na uwadze dzierżawę (umowę o podobnym charakterze) mającą za przedmiot tylko rzeczy, czy też również prawa. Nie pozostawia jednak tego zagadnienia bez odpowiedzi, bowiem w art 16a u.p.d.o.f. mówi wyraźnie, że przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2 b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty. W ocenie sądu, nie może budzić uzasadnionych wątpliwości, że art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a u.p.d.o.f. nie powinny być odczytywane w oderwaniu od siebie”.

• „(…) przepisy te należy wykładać we wzajemnym powiązaniu, co oznacza, że art. 16a stanowi dopełnienie art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., przy poszukiwaniu prawidłowej odpowiedzi na pytanie czy umowa dzierżawy albo umowa o podobnym charakterze, jako źródło przychodu, dotyczy tylko rzeczy czy też także praw majątkowych. Z zestawienia tych dwóch przepisów, w ocenie sądu wynika niewątpliwie, że ustawodawca przyjmuje, jako źródło przychodu, zarówno dzierżawę (czy umowę o podobnym charakterze), która ma za przedmiot rzeczy, jak też prawa majątkowe”.

• „Także w piśmiennictwie zwraca się uwagę na okoliczność, że przychodem z praw majątkowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 u.p.d.o.f. jest każdy przychód, którego bezpośrednim źródłem jest prawo majątkowe. W konsekwencji, kiedy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, jak to opisuje podatnik, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia co jest przedmiotem dzierżawy, rzecz czy prawo. Wówczas prawo majątkowe tylko pośrednio generuje przychód, bowiem wyłącznie jako przedmiot tej dzierżawy. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym. Ten wymóg bezpośredniości między źródłem przychodu a przychodem jest wyraźnie widoczny, kiedy przychody z praw autorskich czy praw własności przemysłowej, uzyskiwane są w ramach stosunku pracy, działalności gospodarczej czy działalności wykonywanej osobiście i wówczas podlegają kwalifikacji jako pochodzące odpowiednio ze źródeł przychodu wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 3, 2 u.p.d.o.f., nie zaś z praw majątkowych”.

W moim przekonaniu uzasadnienie WSA w Lublinie jest w tym przypadku wyjątkowo logiczne i spójne. Jedna jaskółka wiosny wprawdzie nie czyni, ale… zaraz potem natrafiłam na kolejne korzystne rozstrzygnięcie sądu administracyjnego – tym razem WSA w Poznaniu (wyrok z dnia 5.03.2014 r. I SA/Po 819/13). Miejmy zatem nadzieję na kształtowanie się korzystnej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w tym zakresie.