Co z zasadą in dubio pro tributario po 1 stycznia 2016 r.
Na wstępie korzystając z okazji, wszystkim Czytelnikom mojego bloga w Nowym Roku 2016 chciałabym życzyć – oczywiście poza pomyślnością w życiu osobistym – dużo spokoju, dobrych pomysłów, przewidywalności sytuacji gospodarczej i sukcesów biznesowych. A przechodząc do pasjonującego dla mnie, choć dla innych hiper nudnego tematu podatków muszę zacząć od świeżutkiej interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 2015 r. nr PK4.8022.44.2015. Interpretacja ta dotyczy wprowadzonego od dnia 1 stycznia 2016 r. przepisu art. 2a Ordynacji Podatkowej.
Interpretacja dotyczy wprowadzonego od dnia 1 stycznia 2016 r. przepisu art. 2a Ordynacji Podatkowej
Zgodnie z tym przepisem:
Niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika.
Więcej na temat ustawy wprowadzającej ww. regulację możesz przeczytać w artykule pt. In dubio pro tributario od 1 stycznia 2016 r.
Najważniejsze tezy Ministra Finansów w ww. temacie to:
- zasada z art. 2a Ordynacji Podatkowej rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika znajduje zastosowanie jedynie w przypadku wątpliwości co do treści przepisów prawa, a nie wątpliwości co do stanu faktycznego.
- bezpośrednim adresatem art. 2a Ordynacji pozostaje organ podatkowy, który dokonuje rozstrzygnięcia sprawy podatkowej i w ramach tego rozstrzygania przyjmujący określone znaczenie przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie. Natomiast pośrednim adresatem tej normy może być także podatnik, który może żądać stosowania tego przepisu przez organy podatkowe, o ile faktycznie w danej sprawie zachodziły wątpliwości interpretacyjne, nie zauważone wcześniej przez organy podatkowe. Przepis ten może znajdować jednak także zastosowanie do innych kategorii podmiotów, których dotyczą określone obowiązki podatkowe a zatem także: płatników, inkasentów, następców prawnych podatnika czy osób trzecich odpowiedzialnych za zobowiązania podatkowe innych podmiotów.
Podstawowe reguły stosowania art. 2a Ordynacji Podatkowej
W interpretacji tej Minister Finansów wskazał także na podstawowe reguły stosowania art. 2a Ordynacji Podatkowej:
- art. 2a Ordynacji podatkowej znajdować będzie zastosowanie przy rozstrzyganiu spraw podatkowych aktami władczymi (decyzje oraz postanowienia), oraz przy wydawaniu interpretacji prawa podatkowego,
- W kontekście art. 2a Ordynacji podatkowej przez „korzyść podatnika” należy rozumieć optymalne dla niego rozwiązanie prawne spośród tych, które zarysowały się w trakcie wykładni przepisu. To, jakie rozwiązanie jest korzystniejsze dla podatnika, wskazuje sam podatnik np. dokonując rozliczenia w treści deklaracji podatkowej albo prezentując swoje stanowisko w tym zakresie w toku postępowania podatkowego. Wskazywana przez podatnika interpretacja przepisu i sposób jego zastosowania może zostać zakwestionowana przez organ podatkowy poprzez wykazanie, że treść przepisu nie budzi wątpliwości na tle tej konkretnej sprawy albo – jeżeli przepis budzi pewne wątpliwości – poprzez wykazanie, że wątpliwości te da się usunąć, a wynik prawidłowo przeprowadzonej wykładni przepisu jest inny niż wskazywany przez podatnika. Organ podatkowy, przy wykładni przepisów prawa podatkowego, powinien uwzględnić orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
- W toku postępowania, warunkiem koniecznym poprawności decyzji wydanej w związku z art. 2a Ordynacji podatkowej będzie przeanalizowanie w uzasadnieniu decyzji argumentacji podatnika. W myśl art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej, uzasadnienie faktyczne decyzji zawiera w szczególności wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę, oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności, uzasadnienie prawne zaś zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.
- Nie wystarczy samo przedstawienie w uzasadnieniu argumentacji prowadzącej do wydanego rozstrzygnięcia. W przypadku gdy – w ocenie organu – przepis art. 2a Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania należy wykazać, że podatnik, wysuwając inną argumentację i stawiając tezę o istnieniu niedających się usunąć wątpliwości, nie ma racji, gdyż np. powoływał nieadekwatne do stanu faktycznego przepisy, przyjmował błędne założenia interpretacyjne, mylił się w rozumowaniu, bądź też jego argumentacja była na tyle słaba w zestawieniu z argumentacją przeciwną, że nie można uznać istnienia niedających się usunąć wątpliwości. Wymaga tego realizacja wyrażonej w art. 124 Ordynacji podatkowej zasady przekonywania.
- Jeśli organ podatkowy w danej sprawie nie będzie mógł usunąć wątpliwości interpretacyjnych, wówczas organ winien zastosować takie znaczenie analizowanych przepisów, które będzie dla podatnika bardziej korzystne. Ta sama zasada powinna znaleźć zastosowanie także wówczas gdy dany przepis może być interpretowany w różny lecz także korzystny dla podatnika sposób – wówczas organ może się zwrócić do podatnika o wskazanie jaka interpretacja przepisów jest dla niego bardziej korzystna. „Korzyść podatnika” nie jest przy tym kategorią obiektywną lecz powinna być traktowana indywidualnie.
Zobacz pełny tekst interpretacji.
Co z tego wszystkiego wynika
Interpretacja ogólna niby jest, ale co z niej wynika……?! Można z niej generalnie wnosić tylko:
- kto może się powoływać na tę zasadę i że
- generalnie organ podatkowy po zgłoszeniu takiego zarzutu musi się do niego ustosunkować w uzasadnieniu decyzji, ale to raczej kwestie oczywiste…
Pozostaje tylko czekać na konkretne rozstrzygnięcia organów w oparciu o tę nową regulację, ale mam przeczucie, że przepis ten niekoniecznie będzie chronił podatników.
0 komentarzy